محسن خلیلی
چکیده
کروناویروس، دستاورد زیست فاجعه‌بار انسانِ مدرن است. هدف نوشتار، پیشنهادی هنجارین است برای رهایی‌بخشی انسان گرفتار‌شده در دام کرونا؛ ویروسی که انسان اجتماعی را منزوی ساخته است. کرونا به‌شتاب، تاج‌دارِ گیتی شده و جهان را بر لبه آشوب قرارداده است. پرسمان نوشتار این است‌که کروناویروس، پیوندِ کمابیش نظم‌یافته جامعه سیاسی ...
بیشتر
کروناویروس، دستاورد زیست فاجعه‌بار انسانِ مدرن است. هدف نوشتار، پیشنهادی هنجارین است برای رهایی‌بخشی انسان گرفتار‌شده در دام کرونا؛ ویروسی که انسان اجتماعی را منزوی ساخته است. کرونا به‌شتاب، تاج‌دارِ گیتی شده و جهان را بر لبه آشوب قرارداده است. پرسمان نوشتار این است‌که کروناویروس، پیوندِ کمابیش نظم‌یافته جامعه سیاسی مدرن (دولت/جامعه مدنی/مردم) را که یادگارِ مدرنیته اروپایی بود، به لرزه درآورده است؛ از یک‌سو به دولت‌ها قدرت فراوان بخشیده، از دیگرسو، فرد را ضعیف‌تر ساخته است. دشواره برآمده از بیماری همه جهان‌گیر این است که کروناویروس، فرد ضعیف‌شده را دعوت به جدازیستی نموده و انسان «باهم‌زیسته» را «گوشه‌گیر به‌کنج‌رفته» می‌خواهد. از دیدگاه روش‌شناختی، نگارنده با پذیرش پیش‌انگاره «بنیانِ سه‌پایه دولت/جامعه مدنی/فرد» در همراهی با رویکرد انتقادی و با بهره‌گیری همزمان از دو روش «چگونه- ممکن است»/ «چگونه- باید»، کوشش کرده است تا این انگاره تجویزی را مستدل سازد که واژه نادرست فاصله‌گذاری اجتماعی[1]، چرخش‌گاهی[2]است که نیازمندی بشر را به یک «اجتماع مدنی مجازی»، بایسته نموده است. یافته هنجارین نوشتار این است‌که یکی از راه‌های کاهش دشواری‌های (جسمی/روانی) گوناگونِ برآمده از قرنطینه/خانه‌نشینی اجباری/دوری‌گزینی/باهم‌نبودن‌های اجتماعی، از راهروِ برساختن گمینشافتِ مجازی ممکن است؛ جماعت مدنی مجازی‌ای که جداگری فیزیکی و به‌هم‌نزدیک‌سازی اجتماعی را دسترس‌پذیر می‌سازد.
